Niebieska linia

Margaret (Stéphanie Blanchoud) w przypływie złości rzuca się na matkę, Christinę (Valeria Bruni Tedeschi). Ponieważ atak jest wyjątkowo brutalny, a podobne incydenty miały miejsce już wcześniej, sprawa trafia do sądu. Wyrok jest dla dziewczyny druzgocący. Przez trzy miesiące nie może zbliżać się matki na bliżej niż sto metrów. Zrozpaczona Margaret nie potrafi się z tym pogodzić. Jest zdesperowana i bezradna, nie panuje nad emocjami. Krąży w pobliżu rodzinnej rezydencji, próbując nawiązać kontakt i doprowadzić do pojednania. Jej młodsza siostra, Marion (Elli Spagnolo), próbuje uchronić ją przed więzieniem. Maluje wokół domu niebieską linię, której skazana nie może przekroczyć. Sama często pojawia się przy tej symbolicznej granicy. Spędza czas z odrzuconą i osamotnioną dziewczyną. Łączy je głęboka więź. Pojawia się tam także trzecia z sióstr, Louise (India Hair), która spodziewa się dziecka. Christina nie zamierza tego robić. Po ataku doznała trwałego uszczerbku słuchu i nie może dalej udzielać lekcji gry na fortepianie. Jej relacje z Margaret już wcześniej były napięte. Narcystyczna, egzaltowana artystka ma żal, że założenie rodziny położyło kres jej karierze. Córka odziedziczyła po niej talent, który według chimerycznej matki został zmarnowany. Wbrew na nadziejom i pełnym rozpaczy próbom Margaret szanse na jej powrót do rodziny z każdym dniem wydają się coraz bardziej znikome. Film był nominowany do Złotego Niedźwiedzia na festiwalu w Berlinie.